Veel mensen kiezen ervoor om na een scheiding te verhuizen. Dat kan zijn omdat er teveel herinneringen aan de voormalige woning kleven, vanwege terugkeer naar een woonplaats waar familie en vrienden wonen of om het gevoel van opnieuw beginnen extra te onderstrepen. En wanneer er geen kinderen in het spel zijn, is ieder vrij om daarover zelfstandig een besluit te nemen.
Het is anders wanneer er wel kinderen uit de relatie zijn voortgekomen. Ouders hebben namelijk gezamenlijk gezag over de kinderen, wat betekent dat alle belangrijke beslissingen samen genomen moeten worden. Ook het besluit over de woonplaats van het kind.
Voor ik verder ga op dit onderwerp, is het goed om te weten dat het kind voor de wet op één adres woont. Meestal is dat het adres waar het kind het grootste deel van de tijd woont en dit wordt ook wel het hoofdverblijf genoemd.
Als er sprake is van verhuizing vanaf het hoofdverblijf, dan moeten beide ouders het hierover dus eens zijn. In de praktijk is dat niet altijd het geval. De ex-partner kan weigeren toestemming te geven, ook om redenen die voor de ander niet redelijk lijken.
Zo had ik ooit een cliënte die met haar dochter wilde verhuizen naar de andere kant van het land. Na haar scheiding was het noodzakelijk om weer te gaan werken om rond te kunnen komen, en ze kreeg een goede baan aangeboden op 100 kilometer van haar huidige woonplaats. Een mooie kans, ook omdat ze daarmee weer dichter bij haar ouders kon wonen. Haar ex-man weigerde echter toestemming voor verhuizen te geven. De ruzie was al hoogopgelopen toen ze besloot mij in de arm te nemen om te helpen de situatie te beslechten.
Er kan in dit geval vervangende toestemming via de rechter aangevraagd worden. De rechter neemt in zijn besluit de volgende afwegingen:
- Vrijheid van een ouder om zijn/haar leven opnieuw te beginnen;
- De noodzaak om te verhuizen;
- Een goede voorbereiding van de verhuizing;
- Aanbieden van alternatieven of compensatie voor de vermindering van de omgangsmogelijkheden;
- De extra kosten van de omgang na de verhuizing;
- Welke omgangsmogelijkheden er reëel na de echtscheiding zullen zijn;
- Bestendigheid van een nieuwe relatie van de verhuizende ouder; bij een prille relatie zal de ouder meestal geen toestemming krijgen;
- De mate waarin ouders nog in staat zijn tot overleg;
- Het feit dat een ouder aangeeft niet te zullen verhuizen als de rechtbank geen vervangende toestemming geeft.
Hoewel het belang van het kind natuurlijk zeer belangrijk is, worden in dit geval alle belangen afgewogen. In het geval van mijn cliënte werd toestemming verleend om te verhuizen. Met haar ex-partner zijn goede, nieuwe afspraken gemaakt over de omgangsmogelijkheden, naar ieders tevredenheid.
Had mijn cliënte besloten zonder toestemming of vervangende toestemming te verhuizen, dan had dat ingrijpende gevolgen kunnen hebben. Een rechter kan dan bijvoorbeeld besluiten dat de ouder weer terug moet verhuizen, of dat het hoofdverblijf van het kind naar de andere ouder gaat. Een dergelijk proces is uiteraard in niemands belang.
Speelt een dergelijk geschil tussen u en uw ex-partner en komt u er niet uit? Neem gerust contact met mij op via info@advocatenkantoorsuijker.nl of bel mij via 055-360 31 93.
